Οι γονείς που περίμεναν πως και πως να καμαρώσουν τα παιδιά τους σε μια εθνική εορτή που ίσως δεν έχει κανένα νόημα,απλά να δουν τα παιδιά τους σε μια εορτή που θυμίζει προσκοπάκια προς αναμέτρηση κάλλους--(διότι άμα πιάσουμε το τι βλέπεις να περνάει από λύκειο σε κορίτσια,άσε) παρέμειναν εγκλωβισμένοι πίσω από τις μπάρες ασφαλείας που φρουρούσαν οι ένοπλες δυνάμεις,μέχρι εδώ.
Είναι αηδιαστικό!
Είναι ανώφελο και οδεύει προς το τέλος,σίγουρα οι νέοι θα ασχοληθούν πολύ με το θέμα της παρέλασης αλλά όχι για εθνικά συμφέροντα.
Σίγουρα θα αναπτύξουν την δικιά τους παρέλαση που οι γονείς δεν θα επιτρέπουν να περάσει κανένας επίσημος και καμία ένοπλη δύναμη.Αυτά δεν χρειάζονται στην παρέλαση,παρά μόνο αυτό το συναίσθημα που νιώθεις όταν βρίσκεσαι μέσα στην παρέλαση που αλληλεπιδρά ενδιάμεσα με τους υπόλοιπους παρελάζοντες και με το κοινό που νιώθει την ίδια ικανοποίηση που νιώθεις και εσύ.
Είναι αυτό το μεγάλο συναίσθημα που ηγούνται οι επίσημοι και διαχειρίζονται κατά όπως το προτιμούν.
Αυτό το συναίσθημα είναι το ίδιο συναίσθημα της λεβεντιάς που κανείς μας σήμερα δεν έχει γνωρίσει.Είναι το συναίσθημα που κανείς δεν θέλει να διδάξει σε παιδιά.Είναι αυτό που πρέπει να χάσουμε για να επιβιώσουμε έστω και με δανεικά.
Στην υγειά σας Λεβέντες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου